Piaf de Musical is in 1999 de allereerste musical die wordt geproduceerd door V&V Entertainment, Albert Verlinde & Roel Vente.
Toen de intieme musical met Liesbeth List in de hoofdrol in première ging (Stadsschouwburg Den Haag, 11 oktober 1999 - de sterfdag van Edith Piaf), gebeurde er een klein wonder. De pers was niet bijster enthousiast, maar het publiek genoot!

Zonder ook maar één advertentie geplaatst te hebben, waren de zalen overal uitverkocht. Theaters kochten extra voorstellingen in en menig theaterdirecteur zag zich gedwongen extra stoelen neer te zetten. In totaal waren er 170 voorstellingen en zagen ongeveer 125.000 Nederlanders 'Piaf, De Musical'. Liesbeth List was definitief terug in het theater, ze won de allereerste John Kraaijkamp Musical Award en V&V Entertainment stond in één klap op de kaart als theaterproducent.

Door de jaren heen kwamen er zoveel verzoeken bij zowel Liesbeth List als bij de producenten, dat er werd besloten om de musical nog één keer te gaan brengen. In het seizoen 2008-2009 kwam de musical Piaf terug, maar nu in een geheel nieuw jasje. Onder de bezielende leiding van regisseur Eddy Habbema werd voor een geheel nieuwe benadering gekozen en volgden er opnieuw bijna 200 voorstellingen, met ruim 200.000 bezoekers. Het werd nu meer een musical in plaats van een toneelstuk met liederen en naast Liesbeth maakte het musicaltalent Daphne Flint haar opwachting als de jonge Edith Piaf.

De musical werd nu door de critici de hemel in geprezen en wat nog nooit eerder gebeurde: Liesbeth won voor de tweede keer, voor dezelfde rol, de John Kraaijkamp Musical Award voor de beste vrouwelijke hoofdrol in een kleine musical. 8 juni 2009. Ook won de musical de ANWB Publieksprijs voor beste kleine musical. Wegens enorm succes werd de musical in 2009 nog eens 2 maanden verlengd, echter met een kleine wijziging in de cast.

Piaf - haar leven


Edith Piaf wordt op 19 december 1915 geboren als Edith Giovanni Gassion in een arme wijk van Parijs. Na maanden van verwaarlozing wordt Edith uiteindelijk ondergebracht in een bordeel. Vanaf haar zevende zwerft Edith met haar vader, die straatartiest is, langs alle kermissen van Frankrijk. Ze moet met de pet rond bij zijn straatact, maar dat is wel de plek waar ze leert zingen. Zo rond 1930 is haar stem de hoofdattractie op de kermissen geworden. Als Edith zeventien jaar is krijgt ze een dochtertje dat na een paar jaar sterft aan hersenvliesontsteking.

In 1935 wordt Edith ontdekt door de Parijse nachtclubeigenaar Louis Leplée die haar onder zijn hoede neemt. Hij geeft haar de bijnaam La Môme Piaf (De kleine mus) en daarmee begint een succesvolle periode. Maar juist op het hoogtepunt van het succes, komt er een zware tegenslag. "Papa" Leplée wordt vermoord en de verdenking valt op Edith. Ze wordt uiteindelijk onschuldig bevonden, maar het kwaad is al geschied en het publiek blijft weg.

Edith zoekt toenadering tot Raymond Rosso, een tekstschrijver en zakenman. Hij haalt haar uit het criminele circuit en geeft haar de naam Edith Piaf. Piaf raakt bevriend met verschillende beroemdheden, zoals de acteur Maurice Chevallier, de dichter Jacques Borgeat en Jean Cocteau.

Na de Duitse bezetting in de Tweede Wereldoorlog schrijft Piaf haar meest befaamde lied La Vie en Rose en na wat aarzelingen breekt ze door in New Vork. Charles Aznavour, die zijn carrièrestart aan Piaf te danken heeft, gaat mee op tournee in Frankrijk en de Verenigde Staten.

Door de jaren heen heeft Piaf veel hits, maar ook veel mannen. Haar grote liefde is echter de bokser Marcel Cerdan, die na een paar maanden om het leven komt bij een vliegtuigongeluk. Na deze tegenslag stort Edith zich meer dan ooit op haar werk en met succes. Na haar triomfen op de nationale en internationale concertpodia ontwikkelt Edith zich ook steeds meer als actrice in het theater en op het witte doek.

Non, je ne regrette rien wordt het lijflied van de zangeres die een steeds vermoeidere indruk maakt. Het hectische leven vol drank, drugs, pijnstillers en romantische escapades begint zijn tol te eisen. Ondanks het dringende verzoek van de doktoren om het wat rustiger aan te doen begint Edith toch aan een nieuwe en zware concerttournee.

Edith Piaf verrast de wereld door in 1962 te trouwen met Théo Sarapo, een twintig jaar jongere zanger en acteur. Het huwelijk leidt tot veel kritiek en Sarapo wordt er van verdacht Edith getrouwd te hebben om haar roem en geld. Piaf eist publiekelijk haar recht op om lief te hebben en zingt daarom Le droit d'aimer voor haar geliefde. Théo staat de vedette bij in haar laatste levensdagen en op 11 oktober

1963 sterft Edith Piaf. Drie dagen later wordt ze onder massale belangstelling ter aarde besteld op de begraafplaats Père-Lachaise in Parijs.
Charles Aznavour merkt op dat de begrafenis van Piaf het enige moment na de Tweede Wereldoorlog was dat het hele verkeer in Parijs stilligt.
(Bron: V&V Entertainment)

​
1999-2001 Piaf de musical
Productie: V&V Entertainment (Albert Verlinde & Roel Vente)
Andy Daal: regie
Pam Gems: script
Allard Blom: vertaling & bewerking
Ad van Dijk: muzikale supervisie
Marjolein Ettema: decorontwerper
Coen van der Hoeven: lichtontwerp
Annemiek Soeters: kostuumontwerp

Cast:
Liesbeth List (Edith Piaf)
Casper van Bohemen (Marcel Cerdan)
Hans Cornelissen (Gastheer)
Metta Gramberg (Toinne, Marlene Dietrich e.a.)
Paola Verbij
Jurrian van Dongen (Théo Sarapo e.a.).

Orkest:
Ad van Dijk (Piano)
Florien Versteegh (Cello)
Eddy van Damme (Accordeon)

Programma:
Act 1: Ouverture - La Gouaillant du pauvre Jean (intro) -11 n'est pas distingué - Padam ... Padam - La Foule – Mon manège à moi - L'accordéoniste - Les Mots d' Amour & Mon Dieu.

Act 2: Hymne à L'amour - Ich hab noch eine Koffer in Berlin - Milord - La Vie en Rose - Sous Ie ciel de Paris - A quoi ça sert L'amour & Non, je ne regrette rien

​
​Recensies seizoen 1999-2000
Wie anders dan Liesbeth List, de enige echte chansonnière van eigen bodem, zou in een Nederlandse versie van Piaf de hoofdrol kunnen vervullen. Weliswaar lijkt List niet op Piaf en klinkt haar stem volstrekt anders, met de nodige schmink, belichting en pruiken valt dat goed te maskeren. En Liesbeth weet Piaf te zingen op een wijze waarbij de rillingen over je rug lopen, precies zoals Piaf dat teweeg kon brengen. List haar Frans is het platte Parijse Frans van Edith Piaf, haar gebaren en mimiek zijn Piaf. (Haagse Courant).

Ze zingt lager dan Piaf, heser ook, maar benadert knap het specifieke timbre van de beroemde Française. (Telegraaf)

Zonder Edith Piaf te imiteren is Liesbeth List fenomenaal. Vooral als het verschrompelde, meelijwekkende oudere vrouwtje blijft ze formidabel overeind en in de meeste van de vijftien chansons is ze als vertolkster huiveringwekkend sterk. (Jacques d'Ancona).

De motoriek en mimiek van Piaf heeft Liesbeth List zich helemaal eigen gemaakt. Het is aandoenlijk om te zien hoe ze soms over het toneel slentert, vloekend en tierend tegen iedereen die haar in de weg staat. (Leidsch dagblad).

Dat List Piaf moest worden, is buiten kijf. Stem, fysiek en haar liefde voor het Franse chanson hebben akelig veel weg van die van haar muzikale heldin. De scepsis over "een zangeres die Piaf nadoet" verdwijnt als sneeuw voor de zon als List haar mond opentrekt. Moeiteloos zet ze een goedgebekte, grove, gefrustreerde en naar liefde hunkerende vrouw neer die steeds eenzamer wordt. Tijdens de grande finale, natuurlijk met "Non, je ne regrette rien", komt Liesbeth List heel dicht bij Edith Piaf. Zo dicht bij dat het even lijkt of Piaf op haar zesendertigste sterfdag zelf even langs kwam. (Het Parool).

Een feest der herkenning. Dat is de essentie van Piaf de Musical waarin Liesbeth List chansons van de populaire Piaf zingt. List is indrukwekkend als actrice. Intens, volstrekt geloofwaardig en diep ingeleefd vertolkt zij de rol van de Franse zangeres. Ieder gebaar is trefzeker, ieder loopje geteld. Voor Piaf was het afleggen van de luttele meters van microfoon naar zijtoneel een hel, List laat prachtig zien waarom. (Volkskrant).

Als List zingt, leeft Piaf. List begon ooit als zangeresje van Franse chansons. Met haar hoofdrol in Piaf de Musical is de cirkel rond. Gaandeweg het ruim twee uur durende stuk gaat zij volledig op in het meisje uit de goot dat een wereldster werd. (Eindhovens Dagblad).

De gelijkenis is treffend: dat dunne, krullende haar, die zwarte bogen boven de ogen waar ooit de
wenkbrauwen zaten, die zwaar aangezette lippen. Liesbeth List is Edith Piaf. (Algemeen Dagblad).

Liesbeth List speelt niet alleen Piaf, ze is Piaf. Niet dat zij de Franse vedette klakkeloos imiteert, List gebruikt haar eigen stem, haar eigen timbre om de intentie van de chansons zo goed mogelijk te brengen en dat lukt haar uitstekend. Regelmatig gaat er een siddering door de zaal. List is op haar allerbest: een ware vedette. (Utrechts Nieuwsblad).




2008-2009 Piaf - de musical
​Productie: V&V Entertainment (Albert Verlinde & Roel Vente)
Eddy Habbema: regie
Pam Gems: script
Allard Blom: vertaling & bewerking
Ad van Dijk: muzikale supervisie
Jos Groenier: decorontwerper
Reinier Tweebeeke: lichtontwerp
Arno Bremers: kostuumontwerp
Jørgen Verhaeren: geluidsontwerp

Cast:
Liesbeth List (Edith Piaf)
Daphne Flint (Jonge Edith Piaf)
Esther Roord (Momone)
Geert Hoes (Jacques, Marcel Cerdan, Angelo, Dealer e.a.).
Raymond Kurvers (Inspecteur, Paul, George, Pierre e.a.).
Jan Elbertse (Papa Léplee, Guy, Jacques Pills, Henri, Fysiotherapeut e.a.)
Ara Halici (Emil, Bruno, Maurice Chevalier, Théo Sarapo e.a.)
Eliane Feijen (Madeleine, verpleegster e.a.).

Bij de reprise (45 voorstellingen) zijn enkele leden van de cast, i.v.m. verplichtingen bij andere
gezelschappen, vervangen. Nieuw zijn:
William Spaaij (Emil, Bruno, Maurice Chevalier, Théo Sarapo e.a.)
Addo Kruizinga (Inspecteur, Paul, George, Pierre e.a.).
Rein Kolpa (Papa Léplee, Guy, Jacques PilIs, Henri, Fysiotherapeut e.a.)

Orkest:
Dick van der Stoep (Muzikaal leider en piano)
Bert Noordam (Accordeon, klarinet en trombone)
Frank Rutgers (Cello en contra bas)

Programma:
Act 1: La goualante du pauvre Jean - Les amants d'un jour - Les flonflons du bal - La belle histoire d'amour (1) - Non, la vie n'est pas triste - La belle histoire d'amour (2) - Mon ménage a moi - L'accordéoniste – La Marseillaise - La foule - Mimi - La vie en rose & Mon Dieu.

Act 2: Milord - Sous Ie ciel de Paris - Les trois cloches - La vie en rose - Padam, Padam
La belle histoire d'amour - Je sais comment - La goualante du pauvre Jean - A quoi ça sert I'amour & Non, je ne regrette rien

​​

Recensies seizoen 2008-2009

La grande dame List is de ideale Piaf - Edith Piaf staat op uit haar rolstoel en voordat zij nog maar één noot van het slotnummer 'Non, je ne regrette rien' heeft gezongen, lopen de rillingen al over de rug van het publiek. Liesbeth List, die voor de tweede keer in haar carrière in de huid van Piaf is gekropen, heeft zó subtiel en gedoseerd naar deze dramatische finale toegewerkt, dat maar weinig mensen het droog kunnen houden. (Ruud Meijer, AD 28 oktober 2008).
 

List is nog meer Piaf geworden. De woest heen en weer schietende ogen en de felle uithalen van de frêle vrouw zitten natuurlijker in haar lichaam. Geen krampachtige imitaties meer tijdens de liedjes. De intensiteit waarmee ze zingt en de interpretatie van de chansons is indrukwekkend. Het sterke slot is voor List. Piaf, 47 jaar, lichamelijk een wrak, sterft en zingt dan als een fantoom 'Non, je ne regrette rien'. Intens, doorleefd, geslagen door het leven maar niet verslagen. Nergens spijt van! (Trouw, oktober 2008).
 

Uiteindelijk draait het bij Piaf natuurlijk om de muziek, en daarmee zit het meer dan goed. Niet alleen is de uitvoering perfect, ook vallen de gekozen nummers van Piaf in het verhaal telkens op hun plek. De muzikale wisselwerking tussen de oude en nieuwe Piaf pakt ook goed uit. Zoals in "La belle histoire des amours", een later nummer van Piaf over haar ongeluk in de liefde, dat vaker terugkeert in de musical. Bij Flint klinkt bij elke lettergreep het verdriet om de man die haar zojuist verlaten heeft, terwijl List het lied met berusting zingt. List bewijst opnieuw als oude Piaf de rol van haar leven te spelen. Met Daphne Flint heeft ze een volwaardige tegenspeelster gevonden. (Algemeen Dagblad).
 

List bewijst in deze Piaf andermaal haar klasse door het verval van deze godin van het chanson akelig goed zichtbaar te maken. (De Gelderlander).
 

Alles is goed op elkaar afgestemd; het decor, de kleding, de belichting en de acteurs. Als een scène zich afspeelt in een nachtclub, waan je je echt in een nachtclub. Tijdens de voorstelling maak je als publiek daadwerkelijk een reis door het leven van Piaf. Dit is mede te danken aan de overtuigende acteerprestaties. Niet alleen die van List en Flint, maar ook die van de overige acteurs die allemaal meerdere rollen voor hun rekening nemen. (Theater Journaal).
 

List speelde de rol van Edith Piaf al eerder met veel succes, maar het is alsof ze nu in de door regisseur Habbema vernieuwde voorstelling nog dichter tot de kern komt. De Nederlandse zangeres, die sinds jaar en dag gedroomd vertolkster is van het Franse chanson, maakt een kippenvel opwekkende ervaring van de ondergang van Piaf aan zingen, mannen, liefde, drank en drugs. (Brabants Dagblad).
 

Was het echt nodig om negen jaar na het succes van deze musical over de Franse chansonnière Edith Piaf, die voorstelling opnieuw in de theaters te brengen? JA. Want de productie die maandag in de Haagse Koninklijke Schouwburg aan een nieuwe tournee begon is beter dan de eerste. Liesbeth List, de Nederlandse 'grande dame' van het Franse chanson, stal toen weliswaar de show, maar het verhaal zelf was vlak. Deze nieuwe 'Piaf heeft reliëf. Hulde aan Verlinde & Vente, het producentenduo dat Liesbeth List destijds de glorieuze comeback gaf die zij verdiende. (De Gelderlander)