"List-archivaris" over de totstandkoming van de dvd-box​
 

​

"Het liep helemaal uit de hand!"

Maandag 10 november (2008) was het eindelijk zover: de dvd-box 'Heb het leven lief' werd gepresenteerd. Drijvende kracht achter dit project was de boomlange Groninger Paul Pestman, Van een jeugdige bewonderaar groeide hij uit tot goede vriend van Liesbeth en beheerder van haar omvangrijke archief. Redenen genoeg om hem eens uitgebreid aan het woord te laten.
"In 1971 kocht ik een elpee van Liesbeth: 'Victoria'. Wat deed ik, veertien jaar oud, ik pakte het telefoonboek van Amsterdam, waar ze gewoon in bleek te staan. Ik draaide haar nummer en... ze was nog thuis ook! Dus ik zei: 'Ik heb een hele mooie elpee van u gekocht en ik vind u eigenlijk wel goed!' Ze was meteen enthousiast: 'Wat leuk! Waar woon je?' 'In Groningen.' 'Dat is toevallig, over vier weken treed ik op in Groningen, samen met de popgroep Magna Carta. Ik zorg dat er kaartjes voor je liggen. Kom na afloop even langs in de kleedkamer.' Dat is het begin geweest. Mijn bewondering voor de artiest Liesbeth List is vrij snel overgegaan in bewondering voor ook de mens Liesbeth List. Ze is een enorm innemende vrouw, ze deugt aan alle kanten. In mijn pubertijd heeft ze me heel erg geholpen met een aantal dingen. Er is een vriendschap ontstaan. We hebben veel contact en zien elkaar regelmatig. Vaak werken we samen aan projecten en zet ze mij in als er uitgeverijen of omroepen materiaal van haar nodig hebben.''

Videobanden

"Al een aantal jaren was ik bezig alle video's van Liesbeth op dvd te zetten. Ik begon met de banden die ik zelf vanaf de jaren zeventig had opgenomen, daarna kwamen die van Liesbeth aan de beurt. Drie keer ben ik met een achterbak vol weggereden uit Hilversum, waar Rob en zij toen nog woonden. De laatste keer schenen de koplampen bijna omhoog, zo zwaar beladen was ik. Vaak werkte ze op avonden dat ze op televisie was, dus dan zette ze de video aan. Op veel van die banden stonden dus shows van anderhalf of twee uur, waarin ze één liedje zong. Ik moest heel veel doorspoelen om die fragmenten met Liesbeth te vinden. Dat is heel veel werk geweest.
Toen ik erachter kwam dat er televisie-optredens ontbraken in de video-collecties van Liesbeth en mezelf, zocht ik contact met Beeld en Geluid, het archief van de gezamenlijke omroepen in Hilversum. Daar hebben ze heel veel boven water gekregen, maar er bleek ook veel te zijn in onze collectie wat zij weer niet hadden. Vorig jaar maart nodigden ze ons uit voor een rondleiding, 'Wat raar dat een vrouw met zo'n staat van dienst, zo'n vedette, geen oeuvre-box heeft,' zeiden ze daar. 'Ja,' zei Liesbeth, liever vandaag dan morgen, maar... daar is geld voor nodig. Dat hebben we niet! Toen zeiden zij: wij kunnen wel het een en ander regelen, in samenwerking met een uitgever Just Entertainment in Hilversum. Zo is het balletje gaan rollen. Manager Jan Zandhuis is een paar keer geweest voor besprekingen, toen is er nog wat tijd overheen gegaan en vanaf februari 2008 is de klus echt begonnen."
 

Bob Rooyens

"Eerst heb ik een voorselectie gemaakt uit alle opnamen die er waren. Liesbeth en ik hebben toen samen een definitieve selectie gemaakt, met een reservelijstje, voor het geval er dingen zouden afvallen vanwege bijvoorbeeld rechtenkwesties.
Zo waren de vier shows van Bob Rooyens bijna niet in de box terechtgekomen. Ik ben heel erg blij dat dit uiteindelijk toch gelukt is. Met name die uit 1969, waar ze in Montreux een Gouden Roos mee wonnen. Iedereen had het daar altijd over, maar de fans van later hadden die shows nooit gezien. Het zijn echt hoogstandjes. Je moest er wel van houden, het was tamelijk experimentele televisie. Nederland was daar verdeeld over. Je had toen maar twee zenders, dus als er zo'n Rooyens show op geweest was, dan sprak iedereen daar de volgende dag over. De ene helft van Nederland dweepte ermee, vond het prachtig, de andere helft vond het een verkrachting van de zangeres Liesbeth List. Haar ouders vonden het bijvoorbeeld vreselijk wat Rooyens deed. Maar Liesbeth en Rooyens voelden elkaar perfect aan. Zij deed bijna klakkeloos wat hij wilde. Ze vertrouwde hem. Niet ten onrechte want die shows hebben vele prijzen gewonnen.''

Restaureren



"Afgezien van de Rooyensshows zijn we natuurlijk ook erg blij met de andere shows, met de acteer-dvd en met de bijzondere opnamen waarin Whitney Houston, Monty Python en Brel te zien zijn... Leuk is ook hoe ze in een interview uit de jaren zestig heel handig ontwijkt dat ze een pleegkind is. Ook staat het interview erop waarin ze met Ramses als Didi Snellen en Elly Driessen worden geïntroduceerd. Dat was de eerste keer dat ze naar buiten traden met die namen en over hun pleegouders spraken.
Sommige opnamen zijn afgevallen omdat de films vergaan waren. We hebben een paar dingen kunnen restaureren. Teruglopende kleuren daar kun je bijvoorbeeld wel wat aan doen, al is het een kostbaar proces. Maar wanneer het beeld constant verspringt of het geluid erg slecht is, dan lukt dat niet. Wel hebben we ervoor gekozen een paar nummers erop te zetten die weliswaar kwalitatief iets minder waren, maar te curieus om weg te laten. Bijvoorbeeld de show waarin Liesbeth en Ramses eind jaren zeventig "Crosstalk" doen, een sketch geschreven door Kees van Kooten. Liesbeth had daar een videoband van, een kopie van een kopie met een hele zware brom eronder. Die hebben ze gelukkig kunnen oppoetsen. En ook het nummer Haibim, waarin ze als haremdanseres staat te dansen in een bijzonder sexy pakje. Van iets mindere kwaliteit, maar zeker niet slecht!''

Banden gewist
 

"Het enige jammere is, dat een aantal dingen niet boven water zijn gekomen. De banden zijn gewist of zoekgeraakt, zijn in ieder geval niet meer in de archieven van Beeld en Geluid of de VRT te vinden. Bijvoorbeeld 'Baratzeartea', een show van de BRT waarmee ze ooit een prijs heeft gewonnen in Montreux. Opgenomen in het Casino van Knokke, met op de achtergrond een grote fresco van René Margritte. Dat was een hele mooie show, ik heb hem ooit gezien. Verder 'Ich bin eine Sommernacht', met Mort Schuman. Daar heb ik wel een opname van, maar die was niet goed genoeg. Evenmin is boven water gekomen de show die ze deed met nummers van Theodorakis en Lennart Cohen: 'Die Welt in der wir leben mussen'. De tweede Bob Rooyensshow uit 1970 is ook zoek. Daarin zong ze een aantal Engelse nummers en kinderliedjes uit meneer de Uyl, Heb ik een geluidsopname van, maar geen beeld."



Foto's
 

"En dan waren er ook nog eens zeven à acht stampvolle verhuisdozen vol foto's. Toen we die samen bekeken bleek weer eens wat een ijzeren geheugen Liesbeth heeft. Onvoorstelbaar! Ze wist bij foto's uit 1968 precies wie de fotograaf was, en de omstandigheden waaronder ze genomen waren. Ook bij de tv-opnamen vertelde ze onmiddellijk: dat was een waardeloze regisseur, die zag me niet voor vol aan, die cameraman hield niet van mij, bij die opnamen was het stervenskoud, enzovoorts.
Ook bij de foto's was het een gevecht om de rechten, waardoor heel veel is afgevallen. Mensen ruiken geld wanneer er zo'n dvd-box gaat verschijnen, denken dat daar heel veel aan verdiend zal worden, terwijl dat beslist niet zo is. Door alle rechtentoestanden is de prijs van de box uiteindelijk tien euro hoger uitgekomen dan oorspronkelijk de bedoeling was."
 

Ontlisten
 

"Maar ik ben heel blij dat deze oeuvrebox er nu is en bijzonder trots dat ik erbij betrokken ben geweest. Het is me wel een beetje over de schoenen gelopen, het liep helemaal uit de hand. Het kwam erop neer dat ik het hele project gecoördineerd heb. Vlak voordat ik afgelopen zomer op vakantie ging, om eventjes te 'ontListen', kreeg ik de drukproeven voor het fotoboekje. Dan moet je heel zorgvuldig controleren of alle bijschriften wel bij de juiste foto's staan, of woorden niet verkeerd zijn afgebroken enzovoorts. Helemaal perfect wordt het nooit. Er staat bijvoorbeeld in dat de nieuwe Piafmusical 'La vie en rose' heet. Zo kondigde Albert Verlinde de musical aan, maar toen de film over Piaf die vorig jaar uitkwam ook zo heette, is de titel veranderd in 'Piaf, de musical'. Dat heb ik niet meer kunnen veranderen in het boekje, het was te laat. Zo blijf je dingen over het hoofd zien, ook na de zoveelste correctieronde.
Ik heb een behoorlijk zware baan als management- en directieassistent. De afgelopen maanden heb ik veel vrije dagen opgenomen om aan het boxproject te werken. Verder was ik aangewezen op de avonduren en weekends. Privé ben ik niet zo gezellig geweest de afgelopen periode. Als je met zoiets begint, moet het ook perfect zijn. Het materiaal moest zo uitgebreid mogelijk zijn en alles moest gecheckt worden. Maar ik heb het met alle liefde gedaan.''
 

​

Opgetekend door Sylvester Hoogmoed
Foto's: Alex Krans